Hideway XXL (B) Blues Banana Peel Ruiselede (09-12-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: Hideaway info organisatie: Banana Peel © Rootsville 2024

Het jaareinde nader met rasse schreden en de feestdagen komen stilaan in zicht. Dat zal de mannen van de Banana Peel voorlopig worst wezen, want na een muzikale pauze van een drietal weken zijn ze daar terug met een leuk programma. Nog twee te gaan voor Nieuwjaar en we beginnen met Hideaway XXL.

Ik denk dat iedereen die wat interesse heeft in Belgische muziek deze band wel kent. Bijna 40 jaar zijn ze al bezig, eerst met 4, dan uitgebreid tot zes leden en nu “on the road” in een XXL-versie met 8 muzikanten. Altijd goed voor een feestje als je deze mannen aan het werkt ziet en vooral hoort. De band bestaat nog steeds uit Ralph Bonte (gitaar en zang), Jean-Marie Herman (gitaar), Johan Guidée (drums), Eric Vandekerckhove (bas), Geeraard De Groote (sax) en Patrick Cuyvers (toetsen). Twee blazers zijn ondertussen de band komen versterken en niet van de minste met Yves Fernandez op trompet en Dominiek Dedecker op trombone. Met zo’n bezetting moet het wel een knaller van een optreden worden. Ik had de band in deze formatie al aan het werk kunnen zien op het laatste More Blues Festival en daar hadden ze iedereen van de sokken geblazen. Ik was er vrij van overtuigd dat ze dat hier ook zouden doen en hoe, want de kleine joint was alweer volledig uitverkocht en gevuld tot in de nok.

Stipt op tijd gaf Ralph de aftrap met ‘Everybody Let’s Roll’ en het was ervan bij de eerste noot boenk op. Verder met ‘I’m Getting Old’ en ‘The Hoochie Coochie Coo’. De bijgekomen blazers geven een andere dimensie aan de muziek van Hideaway zoals wij die kennen. Volle klank en we krijgen de indruk dat er een echte Big Band op het kleine podium staat. Het is inderdaad wat wringen om met acht de kleine stage van de Banana Peel te bezetten, maar de muziek klinkt zoals het hoort en dat is waar de mensen voor zijn gekomen.

‘Blind Love’ van BB King staat op het programma alsook het schitterende ‘Members Only’ van Bobby Blue Bland, wat nog altijd één van mijn favoriete songs is van de band. Tijd om een tandje bij te steken denken ze daar vooraan en dat gebeurt zonder veel moeite met het swingende ‘Jumpin’ From 6 to 6’ en ‘Good Stuff’. Twee songs waar de blazers zich kunnen uitleven. Dat kan trouwens ook gezegd worden van ‘The House Is Rocking’. Velen hadden wel zin om de benen te strekken vermoed ik maar daar is de joint net iets te klein voor vrees ik.

Hideaway, dat is een mix tussen wat eigen werk en uitstekend en minutieus gekozen covers, die al zeker niet tot vervelens toe al door iedereen zijn gehoord. BB King, Delbert McClinton, Sonny Landreth, Taj Mahal, A.J.Croce, zijn maar enkelen van die artiesten die vanavond aan bod kwamen. Na bijna 40 jaar is de band gesmeed tot een uitzonderlijk stevig geheel en weten ze elkaar zonder moeite te vinden en in dat geheel hebben de twee nieuwe blazers zich perfect ingewerkt.

De ritmesectie houdt de boel strak met een Johan Guidéee die drumt als een metronoom en ondertussen strooit JM met zeer goede uitgemeten solo’s. Niet veel show bij hem maar volledig to the point, enfin niks op aan te merken. Stilaan naderde het einde van het eerste gedeelte met ‘Let Me Love You’ van Duke Robillard, een heel knappe versie van ‘Mary Had A Little Lamb’, waarbij Eric ons trakteerde op een meer dan geweldige bassolo - het betere werk mijn gedacht – om af te sluiten met ‘Careless Love’. Deel één was al meer dan geslaagd.

Korte pauze en tijd om terug aan te treden en deel twee werd aangesneden met ‘My Blues’ en ‘The Parish Line’. Dit was Hideaway Original, want zonder extra blazers, die zouden pas later terug aansluiten. Ralph bleef het tempo strak houden en het niveau bleef hoog met ‘Bye Bye So Long’ en het gekende ‘I Wouldn’t Lay My Guitar Down’. Hideway is zowat een geslaagde mix tussen blues, rhythm & blues, een snuifje rock ’n roll en soms wat tex-mex zoals bij ‘When Rita Leaves’, waarbij Mister PC de toetsen laat voor wat ze zijn en zich voorziet van zijn accordeon.

De Hideaway-trein dendert zonder problemen verder richting eindstation en zo krijgen we nog ‘Cadillac Blues’, ‘Blue Hour’ en ‘Turn Back The Hands’. Laat ons zeggen dat de aanwezigen met volle teugen aan het genieten zijn. Tijd dus, dachten ze vooraan, om stilaan het dak van de joint er af te spelen en met de medewerking van het publiek, vlogen ‘Belly Button Boogie’, het swingende ‘New Orleans’ en het ouwertje ‘Mean Machine’ ons om de oren.

Het was natuurlijk nog geen 23 uur en om Franky hier de loef af te steken werd er nog van wal gestoken met een deftig meegebrulde versie van ‘Mustang Sally’. Perfect op tijd geëindigd en iedereen tevreden.

Dit was alweer een feestje van jewelste daar in Ruiselede met dank aan Hideaway XXL. Nog nooit ontgoocheld geweest op een optreden van deze jongens en ik vermoed dat dit ook nooit zal gebeuren, waarvoor dank gasten.

photo van onze Patrick en zijn 'beast' uit het archief...

Volgende week is het laatste optreden van 2024 en dan komen de Freaky Buds op bezoek. Ideaal om het muzikale jaar af te sluiten. CU there folks!

Marcel